مدح امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام
لوح و قلم، کرسی و عرش و ذات هو را بـاید از او جـویـا شـد، اسـرار مگـو را در کـوچه و پس کـوچه‌هـای آسـمان‌ها جبریل هم یک نیمه‌شب، گم کرد او را آمد هـمـان لـحـظـه زمـین و دیـد مـولا با نان و خرما، بین کوچه، بسته رو را شاید که تا عـرش خدا می‌رفت جـبریل می‌داد اگر آن شب، ادامـه جـستجـو را نفـس پـیـمـبر که خـدا در شام مـعـراج با صـوت او آغـاز کـرده، گـفـتـگـو را مردی که هر کس هست جزو منکرینش بــی‌حُـبّ او داده هـــدر آبِ وضـــو را شد قـبـلـه‌گـاه هـر مـسـلـمان کـعـبـه اما کـعـبه گـرفـته سوی او هر چار سو را حـیـدر هـمـانـی کـه تـمـام چـاه‌هـا، هـم تـر می‌کـنـند از اشـک‌های او گـلـو را مـا و جـدایـی از عـلـی و خــانـدانـش؟ دشمن به گـورش می‌بـرد این آرزو را |